Մի քանի տարի առաջ Սիեթլում Պարալիմպիկ խաղերում ինը հաշմանդամ մարզիկներ կանգնեցին 100 մետրանոց վազքուղու վրա։ Մեկնարկային ատրճանակի կրակոցից հետո բոլորը շտապեցին վերջնագիծ։ Բոլորը ցանկանում էին հաղթել։

Մի տղա սայթաքեց, ընկավ, ընկավ ճանապարհին ու լաց եղավ։ Մյուս ութ վազորդները, լսելով լացի ձայնը, դանդաղեցին ու հետ նայեցին։ Տեսնելով տղային՝ նրանք կանգ առան ու հետ վազեցին՝ վերջ։

Դաունի համախտանիշով մի աղջիկ նստեց տղայի կողքին և սկսեց համբուրել նրան՝ ասելով. «Հիմա ավելի լավ է՞»: Ի վերջո, բոլոր ինը գրկախառնվեցին և շարժվեցին դեպի վերջնագիծ: Մարզադաշտում գտնվող բոլոր հանդիսականները ոտքի են կանգնել ու ծափահարել։ Նրանք, ովքեր այնտեղ էին, դեռ պատմում են այս պատմությունը։՝

есколько лет назад на Паралимпийских играх в Сиэтле девять атлетов-инвалидов встали на стометровую беговую дорожку. После выстрела стартового пистолета все устремились к финишу. Все желали выиграть.

Один мальчишка споткнулся, кувыркнувшись, упал на дорожку и заплакал. Остальные восемь бегунов, услышав плач, замедлили бег и оглянулись. Увидев мальчика, они остановились и побежали обратно — все.

Одна девушка с синдромом Дауна присела возле мальчика и стала его целовать, приговаривая: «Сейчас лучше?» Наконец все девятеро обнялись и двинулись к линии финиша. Все зрители на стадионе встали и зааплодировали. Те, кто был там, до сих пор рассказывают эту историю.

Источник: https://pritchi.ru/id_61293024